تالشی یکته جی گیلون زوونون ایسه که خودش خوشه به گویش و لجه دنه. تالشی غیر پارسی میانه ، پارسی اوستایی و باستانه خیلی نزدیکی دنه و خیلی شون تالشی زبون ارگتیو(باستونی زوونون موسون) خونن.

تالشی سوته گویش کلی دنه و هر شهری خوشه واسی لجه ام دنه:

تالشی نسومی:گیلون خورخوس نسوم(جنوب غرب) مین که ماسال و ماسوله گب زنن.صومعه سرا و رضوان شهر و فومن مین تالش زوانون ایسن.

تالشی میانی: تالشی که هشتپر و رضوان شهر مین و ایشونه توابه مین تا آستارا نزدیکی رواج دنه.

تالشی کلسیا: آستارا جی تا آذربایجان(شمالی) مین که ایشونم گویشی دنن که شمالی گونن.

امه یک ملیون دوویست هَزار(1.2 ملیون) تالش زوان دنیم.

ترجومه

همته ای بنویشته پسرک بارانی امره ارسال بوده.سیپاس امه دوست عزیزه که امره ای لاجیگه مین یاری بوده.

*این پست به زودی گیلکی نویسی میشود و ترجمه ی فارسی آن لینک می گردد.

*این پست نیاز به تالشی نویس دارد.

توجه : ای لاجیگه مین نهیشتوؤن به خوشون زبون بنویشته بنن و اوشونه فارسی ترجومه اوشونه واسی که گیلون شی نین خال کنیم، هین واسی این نهشته خواه به تالشی بازنویس وه بی و اونه گیلکی ترجومه و فارسی ترجومه خال بوکونیم.

فرامرز مسرور ماسالی از زبان خودش

به نام یزدان

 
پاک درسپیده دمان دوم مرداد 9118 مادی باستان3728 زردشتی و1324 خورشیدی و 1519 گیلکی، وقتی تکبیرصبح ازحنجره خروس برخاست ونواهای سینه سرخ سیاهی شب را شکافت و(صلامه) کوهستانی شاخه های به قنوت مانده راشستان ها را درموجی دل انگیزنواخت درمیان جنگل های سرسبزکوههای ییلاق ماسال(اولسبنگاه) دریک خانواده روستای معتقد وبا ذوق خیلی ساده تولد یافتم . ودرتولد من کوه بود وچشمه وچمن وراش های ایستاده وصخره های برافراشته وگل های وحشی چلچراغ- عسله واش وشیپوری که بیدارباش می نواخت تا ازتهاجم باد نهراسیم. ازمادروپدری که درسکوت سرد شب را و زوزه بادها ودلهره ها را با صلابت کوهستانی مچاله کردند. هرگزنجابت شرقی چشم های آنها را که عصمت شفافی داشت وطرح مبهم آنرا فقط زلالی احساسم دراشکی ساده می تواند ترسیم کند. ازخاطرنمی برم زیرا وجودشان عشقی به وسعت آسمان وخدا داشت ودرزندگیمان با همه مضایق چون خورشیدی بودند که گم شدند قافله را بی معنی می کرد. کودکی ونوجوانی ام جاری بود درکوه ها وجنگل ها وراشستان های به نمازایستاده وشاخه های به قنوت ماندگارواینگونه شد که بعدها این روستائی کوهستانی عشق سرود ودرخطبه ها صلابت شعروشرافت را پیوند داد. 

درسال 1351 با توجه به قبولی درچند جا به علت شوق معلمی که درآن زمان حرمتی وافرداشت به استخدام آموزش وپرورش درآمدم ودردبیرستان های منطقه به تدریس ادبیات مشغول شدم وپس ازسی سال تدریس بالاخره دراول مهرماه 1379 بازنشسته شدم. 

.

.

امه بنویشته یه ایدامه ام بشین

.